Αγαπητοί φίλοι θα ήθελα να μου επιτρέψετε να κάνω μία παρέμβαση για την σωτηρία του φυσικού κάλους της γενέτειρας του πατέρα μου, την Αρχαία Επίδαυρο, την οποία και θεωρώ τόπο μου και όχι θερινό προορισμό.
Δυστυχώς φέτος το καλοκαίρι παρατηρήθηκε μία επικίνδυνη για τη βιωσιμότητα της παραλίας κατάληψη από άτομα που κάνουν ελεύθερο camping. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η παραλία και το δάσος να τεθούν σε υψηλό κίνδυνο και φυσικά υπήρξε μία άνευ προηγουμένου αισθητική αλλοίωση αλλά και μόλυνση της υπέροχης παραλίας «Καλαμάκι» από τους κατασκηνωτές.
Επειδή των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν πρέπει να μαγειρεύουν, εάν δεν θέλουμε τα συμβούν τα ίδια και χειρότερα το επόμενο καλοκαίρι, πρέπει από τώρα να αναζητηθούν οι πλέον αποτελεσματικές λύσεις.
Κατά την δική μου οπτική, την αποτελεσματικότερη λύση θα την δώσει η ίδια η αγορά. Θα πρέπει λοιπόν η παραλία να παραχωρηθεί για κάποια έτη σε ιδιώτη που να την εκμεταλλεύεται και θα έχει την ευθύνη για την προστασία της. Δηλαδή, θα πρέπει να δοθεί κάποια άδεια «καντίνας» που αισθητικά θα συνάδει με το περιβάλλον, θα εκμεταλλεύεται με μικρό αριθμό ξαπλωστρών την παραλία και θα έχει την ευθύνη να την διατηρεί καθαρή και βιώσιμη.
Θα πει κάποιος, ότι η παραλία είναι δημόσιο αγαθό και δεν είναι δυνατό να παραχωρείται σε ιδιώτες. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να ορίσουμε τι σημαίνει «δημόσιο αγαθό». Σύμφωνα λοιπόν με τον οικονομικό ορισμό των δημοσίων αγαθών, αυτά έχουν δύο ιδιότητες: α) δεν μπορείς να αποκλείσεις κάποιον από την χρήση τους (non-excludable) και β) είναι μη ανταγωνιστικά (non-rivalrous).
Από τον ανωτέρω ορισμό κατανοεί κάποιος ότι οι παραλίες ΔΕΝ είναι «δημόσια αγαθά» διότι δημιουργείται ανταγωνισμός μεταξύ των κατασκηνωτών. Δηλαδή, εάν κάποιος στήσει μία σκηνή ή απλώσει μία πετσέτα, δεν μπορεί κάποιος άλλος στον ίδιο χώρο να κάνει το ίδιο. Οπότε όσοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα ότι η παραλία είναι δημόσιο αγαθό, καλά θα κάνουν να κατανοήσουν τον ανωτέρω ορισμό.
Συνεπώς, ο Δήμος Επιδαύρου θα πρέπει να αρχίζει να σκέφτεται τα πλεονεκτήματα που απορρέουν από την παραχώρηση της παραλίας για μία ήπια μορφή εκμετάλλευσης. Αυτά θα είναι:
1) Η διατήρηση της καθαριότητας,
2) Η προστασία από αυθαίρετες συμπεριφορές (barbeque, ηχορύπανση κ.α.) που θέτουν σε κίνδυνο το φυσικό τοπίο και ενοχλούν τους επισκέπτες,
3) Η βελτίωση των υπηρεσιών προς τους επισκέπτες οι οποίοι τώρα θα έχουν τη δυνατότητα να πιούν κάτι και να καθίσουν αναπαυτικά να απολαύσουν το μπάνιο τους,
4) Η αύξηση των εσόδων του Δήμου.
Πριν μερικά χρόνια, ύστερα από την μεγάλη φωτιά στο Τατόϊ, είχε πει ο Πρωθυπουργός ότι επεξεργάζεται ένα σχέδιο να παραχωρηθούν τα δάση σε ιδιώτες ώστε η Ελληνική πολιτεία να αποκομίσει τα παραπάνω οφέλη. Δεν είδαμε όμως η κυβέρνηση να προχωράει σε αυτό το σχέδιο είτε γιατί φοβάται τις αντιδράσεις, είτε γιατί - κάποιος καχύποπτος θα έλεγε ότι - δεν θέλει πραγματικά να προστατέψει τα δάση μας.
Και θέτω το ερώτημα, μήπως τελικά η παρούσα οικολογική καταστροφή της χώρας μας θα είχε ανασχεθεί εάν τα δάση μας είχαν παραχωρηθεί σε ιδιώτες, με αυστηρό έλεγχο, για ήπια εκμετάλλευση; Μήπως τελικά, προσπαθούμε με παρωχημένες συνταγές να αντιμετωπίσουμε τις περιβαλλοντικές προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος; Καλά θα κάνουμε λοιπόν όλοι μας να μην είμαστε ούτε δογματικοί, ούτε ιδεοληπτικοί και να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις με ρεαλισμό.
Comments